An Open Letter To

 

"Er wilt iets uit, wat klaar is om losgelaten of gedeeld te worden. Ik ben het wat moe om het allemaal stil te blijven houden uit schrik voor de mening van een ander, terwijl ik net naar de ander wens toe te gaan.  Er hangt nog steeds veel schaamte rond zaken die deel van mezelf en mijn leven zijn, begin tot nu. Over hoe ik ben, beweeg en voel. Over dingen die op een gegeven moment in het verleden deel begonnen uit te maken van een complex beschermingsmechanisme in mezelf. Gewoontes, manieren of substanties die ik kon leren gebruiken om een onderliggend gebrekkig gevoel van geborgenheid of begrepenheid, tijdelijk te sussen.

Het sussen was vaak heel zacht, met alle liefde en goede intenties voor de wereld en voor mezelf. Maar vaak werd het niet begrepen. Ondanks intern het gevoel te hebben dat ik echt geen kwaad bedoelde, en misschien eerder hopeloos op zoek was naar die onvoorwaardelijke zachtheid in mezelf. En tijdelijk tussen de wolken gaan zitten deed me deze zachtheid op veel momenten ervaren. Het was een zacht deken, op momenten wanneer ik in 'alleenheid', geen compleet draagvlak kon vinden voor alle emoties die op dat moment door me gingen. Ik denk spontaan aan Gabor Maté en zijn vele woorden omtrent trauma en verslaving in de breedste zin, terwijl ik deze woorden neerschrijf. Iets resoneerde om een onverklaarbare reden en er overkwam me een sterke neiging dit neer te schrijven. Deze woorden mogen er ook zijn.

Bepaalde gezondere manieren van reguleren kreeg ik nooit mee, en ik had geen mannelijk toonbeeld die me leren kon hoe ik mezelf die geborgenheid doen voelen moest. Hoe ik om diende te gaan met kwaadheid, die bijna altijd ontstond vanuit teleurstelling of verdriet. Kwaadheid omwille van onbegrepenheid. Ik draag teleurstelling en spijt mee dat ik doorheen de jaren zelf geschouderd heb, in plaats van een schouder gezocht te hebben die me tijdelijk een plek kon bieden om mijn verdriet los op te laten. Maar tranen inhouden deed ik bijna nooit, want daar ben ik ontzettend slecht in. Elke golf van teleurstelling kwam gepaard met een gigantische stroom van verdriet en ontlading, tranen die hoe dan ook steeds hun weg naar buiten zouden vinden. Maar ik dacht lang, en worstel hier nog steeds liefdevol mee, dat mannen hun emoties beter niet tonen, loslaten of delen met elkaar. Alsof het een ongemakkelijk foutje is dat niet in onze programmatie hoort. Sta eerder in het teken van kracht, ambitie, en meer.

Voel je niet minder, wees vooral sterk. 

Als ik zag hoe rijkelijk de tranen me over de wangen stroomden, was ik niet de meest ondersteunende schouder voor mezelf, en dat ben ik ook lange tijd niet geweest. Omwille van de verscheurdheid vanbinnen tussen wat ik graag wilde doen en wat ik dacht dat er verwacht van me werd, kon ik alleen boosheid en frustratie opbrengen voor de zovele gevoelens, impressies en gedachten die door me gingen. En nog steeds vaak gaan.

Mijn lieve vader die ik doodgraag zie, kon me evenmin deze les bijbrengen of dit vraagstuk waarmee ik zat en nog steeds zit, helpen op te lossen. Van hem werd tenslotte ook verwacht dat hij sterk zou blijven, gezien alle dingen waar hij in zijn nest mee te maken kreeg. Een verleden dat ook veel verdriet kende, onbegrepenheid en dreiging in een gezin met vele kinderen, maar weinig welvaart. Hoe ouder ik word, hoe liever ik hem zie, en hoe beter ik begrijp welke beproevingen hij doormaakt heeft, inclusief alle moeilijke gevoelens waarvoor hij zelf ook geen schouder vinden kon. Een zacht luisterend oor waarbij hij iets kwijt kon. Ik zie steeds beter hoe hij zijn eigen manier vond om als man dingen los te laten, en welke vormen er in zijn leven aanwezig zijn die hem een vorm van therapie of ontlading schenken. Ik weet dat hij zacht is in zijn manier. En dat hij dit voor mij altijd op zijn manier probeerde te zijn. En ik weet en voel, dat ook ik zacht mag zijn in mijn manier.

Hoe ouder ik word, hoe meer vertrouwen ik probeer te vinden in de dingen die ik doe, en alle dingen die ik wel of niet fout gedaan heb toen ik jonger was, de slechte beslissingen die me geen goed deden. Dat mijn creatief werk en elk deeltje van wie of hoe ik was op het moment dat ik de werken maakte, waardevol is en er mag zijn. Dat de gevoeligheid, het verdriet en de gemaakte fouten dat we in onszelf meedragen, er allemaal mogen zijn. En ons alleen maar tot nog prachtigere mensen kunnen maken dan nu, als we het maar kunnen vertalen, omvormen tot iets vruchtbaars. 

Ik was nooit een slecht persoon omdat ik vertraging zocht, of verzachting en tijdelijk geluk vond tussen de wolken. Het was nooit een plaats waar ik eeuwig zou blijven, of een weigering van de wereld. Maar eerder een plek die me kon tonen hoe dingen ook anders beleefd kunnen worden, trager en zachter. Er was nooit een defect aan mijn man zijn, omwille van al deze gevoelens die ik in me draag en vaak geen weg mee vind. Ondanks alle keren dat mijn oren en hart dit signaal doorheen mijn opgroeien opvingen, geloof ik diep vanbinnen dat dit klopt. Ik maakte onderweg ook fouten, heb zelf ook mensen gekwetst of teleurgesteld. Hoe betreurenswaardig het ook is, het gebeurde en was onoverkomelijk. Ik was de beste versie van mezelf dat ik op dat moment kon zijn, en dat is oké. Ik zal blijven leren en groeien. Ik wil niks liever dan mijn hele leven toe te wijden aan de schoonheid van verbinding, op welke manier ook. Met mezelf, de andere en al het leven dat me omringt. Ik wens niks liever dan al deze schoonheid die ik mag opvangen doorheen de lens van mijn toestel, om te vormen en te kunnen delen met mensen die er iets voor zichzelf in zouden kunnen terugvinden. Ik doe mijn uiterste best om alles wat vloeit binnenin in warme, lichte kanalen naar buiten te laten stromen. En de grote kracht te vinden in exact deze gevoeligheid waar ik mezelf al zo lang vragen over blijf stellen. Exact die gevoeligheid die ik nu zo graag, na al die jaren, stevig omarmen wil. In de acceptatie van mijn eigen waardes, ligt de weg voorwaarts.

De kracht van schoonheid delen, hoe licht of donker ook. Wanneer ik in die wijde zee van complete acceptatie zou zwemmen, weet ik dat alle barrières weg zouden vallen. Dat alle gevoeligheid, verzachting en wens tot vertraging die ik met hart en ziel in mijn creatief werk giet, er de volle honderd procent mag zijn. Net als ook mijn eigen werkingen, verzachtingen en gevoeligheden, er allemaal mogen zijn als een deel van de man die ik ben, en graag wil zijn. Mijn gevoeligheid is geen zwaktepunt, maar een diepe wens naar verbinding met de mensen en dingen rondom me heen waarmee ik tijdens dit leven mee in aanraking mag komen. En dat mag er best zijn. 

Ik geloof niet dat dit een verhaal van mezelf is, dat alleen tot mij spreekt. Dus waag ik het te delen. Mijn handen beven en mijn gedachten proberen me te verwensen dat ik iets kwetsbaar als dit neerschrijf, maar mijn hart zegt ja. Je mag best wat luider praten. Je hebt het volste recht om hier ook te staan, achter je eigen waarden." 

Thinking of Japan

"Het aanzicht van haar halflange hangende haren en haar magere, tengere schouders brachten me terug naar een verafgelegen landschap dat ik me vaag kon herinneren, omringd door bergen die zich als veilige havens rondom ons begaven. In de verte weergalmde zacht het geluid van de rivier, die onuitputtelijk verder bleef stromen. Ik vervaag in luttele seconden die lang lijken als eeuwen die zich nestelen voor hun winterslaap, en verander in een groot en eindeloos niks."

(written text fragment I, 'Asian II Twin', XXV/XX)

First Entry

 

Different things will appear over time, right here. Writing down words as a means of sharing, what's happening and what is in store for the future. Related words, unrelated words. Loose sentences and structures, musicality through letters. Narratives and non-linear. Whatever comes to mind and has to be put down. Something about connecting. Fragments of a daily life. Inspiration from the outside world. There won't be a strong distinction made on what's good and what not. No narrowness and restrictions, but openness. Variability and fluency. 

Love, Thomas

24th of May, 2020.